Za razliku od svih ostalih federalnih republika socijalističke Jugoslavije, nakon Drugog svjetskog rata jedino se u Crnoj Gori glavni grad seli iz Cetinja u Podgoricu koja se preimenuje u Titograd te doživljava temeljitu identitetsku i urbanu transformaciju. Titograd u to vrijeme nema svoju vlastitu arhitektonsku školu, pa se arhitektonsko znanje često uvozi iz drugih epicentara arhitektonske kulture u Jugoslaviji, što doprinosi različitosti arhitektonskih pristupa na teritoriju Crne Gore.  Grade se nova stambena naselja i društvena infrastruktura, a među novom arhitekturom pojavljuju se i izuzetni kulturni doprinosi poput elegantne minijature Kajak-kluba Vukote Vukotića (1960.) smještenog u kanjonu Morače te Hotela Podgorica Svetlane Kane Radević (1967.) koja svoje iskustvo rada kod Louisa Kahna povezuje s izrazitom senzibilnošću prema kontekstu. Marko Mušič u Crnoj Gori radi niz projekata, među kojima vrijedi izvojiti Spomen-dom u Kolašinu (1970. – 75.), začudnu matematičku skulpturu, spomenik koji je istovremeno i funkcionalna građevina.